Ανέκαθεν ο άνθρωπος αναζητούσε λύσεις στα προβλήματα που του δημιουργούσε το περιβάλλον, προκαλώντας του ανισορροπίες εσωτερικά και εξωτερικά. Γι' αυτό σκέφτηκε και ταξινόμησε τα στοιχεία που έβρισκε στη φύση, ώστε να δει ποιες ιδιότητές τους τον βοηθάν να αντιμετωπίσει τις όποιες ψυχικές και σωματικές του ανισορροπίες.
Φαίνεται πως κάθε μορφή ζωής έχει δημιουργηθεί για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό και θα το καταλάβουμε αυτό αν παρατηρήσουμε πολύ προσεκτικά τους λεπτούς μηχανισμούς που στηρίζουν την αναπαραγωγή και τους κύκλους της ζωής.
Εδώ και αρκετά χρόνια η αλόη έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων ενώ υπάρχουν πλέον αναρίθμητες έρευνες που μιλάν για τα πολλαπλά πλεονεκτήματα αυτού του φυτού για τον άνθρωπο.
Το πρώτο συστατικό της αλόης που εντοπίστηκε και χρησιμοποιήθηκε ήταν η αλοΐνη. Η αλοΐνη είναι βασικό συστατικό της ρητίνης της αλόης. Εντοπίστηκε το 1851 και αρχικά θεωρήθηκε η πιο σημαντική ουσία του φυτού. Παρόλα αυτά η ιατρική χρήση της περιορίστηκε στις έντονες καθαρτικές ιδιότητές της.
Το 1934, ο Δρ. Κ. Ε. Κόλινς, μαζί με το γιο και συνεργάτη του, ανακάλυψε ότι η χρήση της αλόης ήταν πολύ ευρύτερη από το να είναι ένα απλό καθαρτικό κι έτσι αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για την αλόη. Ο Κόλινς άρχισε να τη χρησιμοποιεί στη θεραπεία εγκαυμάτων που προκαλούσε στους ασθενείς η χρήση των ακτίνων Χ, που η τεχνολογία τους βρισκόταν ακόμη σε αρχικό στάδιο. Η έρευνά του έδειξε ότι τα εγκαύματα των ασθενών βελτιώνονταν πολύ γρηγορότερα και άφηναν πολύ λιγότερα σημάδια με την αγωγή με ζελέ αλόης βέρα από ότι με τη συμβατική ιατρική αγωγή.
Το 1951, οι Δρ. Ικάβα και Νίμαν βρήκαν ότι η εσωτερική βλεννώδης ουσία των φύλλων του φυτού αποτελούνται βασικά από διάφορους πολυσακχαρίτες ή σάκχαρα. Ήδη ήταν γνωστό ότι το συγκεκριμένο είδος των σακχάρων είχε την ιδιότητα να διεγείρει αποτελεσματικά την ανάπτυξη των υγιών ιστών. Έτσι άρχισε να εδραιώνεται σιγά-σιγά η ιδέα ότι η θεραπευτική δύναμη της αλόης ίσως να οφείλονται τελικά στους πολυσακχαρίτες της.
Μετά από κάποιο διάστημα, ο Δρ. Γκουνάρ Τζέρσταντ και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας ανακάλυψαν τα βασικά ανόργανα στοιχεία που περιέχει η αλόη: ασβέστιο, χλώριο, νάτριο, κάλιο, μαγνήσιο και μαγγάνιο, αλλά κανένα από αυτά δεν φαινόταν να ευθύνεται για τις θαυμαστές θεραπευτικές ιδιότητες της αλόης.
Αργότερα ο Δρ. Τζέρσταντ επικέντρωσε την προσοχή του στα αμινοξέα και παρατήρησε ότι η αλόη περιέχει τα 18 από τα 22 αμινοξέα που υπάρχουν στον ανθρώπινο οργανισμό, και μάλιστα τα 7 από τα 8 που θεωρούνται βασικά.
Στη συνέχεια, ο ίδιος γιατρός σε συνεργασία με τον Δρ. Μπάουτσι, ανακάλυψε ότι σε ένα μόνο κουταλάκι πολτού αλόης βέρα περιέχονται περισσότερα από 75 διαφορετικά χημικά συστατικά σε ποσότητες ίσες ή μεγαλύτερες από ένα χιλιόγραμμο. Στη συνέχεια οι δύο επιστήμονες μελέτησαν την περιεκτικότητα της αλόης σε βιταμίνες και βρήκαν ότι περιέχει τις βιταμίνες Β1, Β2, Β3 (ή Νιασίνη), Β6 και Χολίνη.
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Η αλόη στο σπίτι!
Τα οφέλη του να έχουμε ένα φυτό αλόης στο σπίτι είναι πάρα πολλά! Η αλόη απορροφά την ακτινοβολία που εκπέμπουν οι ηλεκτρονικές συσκευές, την ακτινοβολία των ακτίνων Χ και τις τοξικές ουσίες από βερνίκια και άλλα παρόμοια προϊόντα.
Μεταφυσικά, καλλιεργώντας ένα φυτό αλόης στο σπίτι μας, επειδή ακριβώς η αλόη είναι ένα φυτό που επιβιώνει "στα δύσκολα", μπορούμε να βοηθηθούμε να βρίσκουμε λύσεις όταν προκύπτουν προβλήματα ή ανισορροπίες. Παρατηρώντας τις ιδιότητες του φυτού, μπορουμε να πούμε ότι μας προσφέρει αυτό ακριβώς που προσφέρει και στον ίδιο του τον εαυτό, κι έτσι μας βοηθά να επέλθει η χαμένη ισορροπία.
Σχετικά με τα προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά, καθώς η αλόη γίνεται όλο και πιο δημοφιλής τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένας κίνδυνος: γνωρίζουμε τι ακριβώς αγοράζουμε; Όλο και περισσότερες εταιρίες εμπλουτίζουν τα προϊόντα τους με αλόη για να τα κάνουν πιο ελκυστικά, ωστόσο δεν υπάρχει πάντα η εγγύηση ότι πληρούν τα αναγκαία κριτήρια ποιότητας και επεξεργασίας, ώστε το φυτό να διατηρεί στο ακέραιο όλες τις ιδιότητές του.
Έτσι η μόνη μας προστασία είναι η γνώση σχετικά με το τι ακριβώς καταναλώνουμε, πότε και πώς πρέπει να το καταναλώνουμε και ποια είναι τα αποτελέσματα που πρέπει να προσδοκούμε. Λάβετε υπόψη τις πληροφορίες που δημοσιεύονται στο παρόν Blog "Aoe Wisdom", ώστε να μπορέσετε να εκμεταλευτείτε τα πλεονεκτήμτα της αλόης, αυτού του καταπληκτικού φυτού, προς όφελος της υγείας μας.
Μεταφυσικά, καλλιεργώντας ένα φυτό αλόης στο σπίτι μας, επειδή ακριβώς η αλόη είναι ένα φυτό που επιβιώνει "στα δύσκολα", μπορούμε να βοηθηθούμε να βρίσκουμε λύσεις όταν προκύπτουν προβλήματα ή ανισορροπίες. Παρατηρώντας τις ιδιότητες του φυτού, μπορουμε να πούμε ότι μας προσφέρει αυτό ακριβώς που προσφέρει και στον ίδιο του τον εαυτό, κι έτσι μας βοηθά να επέλθει η χαμένη ισορροπία.
Σχετικά με τα προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά, καθώς η αλόη γίνεται όλο και πιο δημοφιλής τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένας κίνδυνος: γνωρίζουμε τι ακριβώς αγοράζουμε; Όλο και περισσότερες εταιρίες εμπλουτίζουν τα προϊόντα τους με αλόη για να τα κάνουν πιο ελκυστικά, ωστόσο δεν υπάρχει πάντα η εγγύηση ότι πληρούν τα αναγκαία κριτήρια ποιότητας και επεξεργασίας, ώστε το φυτό να διατηρεί στο ακέραιο όλες τις ιδιότητές του.
Έτσι η μόνη μας προστασία είναι η γνώση σχετικά με το τι ακριβώς καταναλώνουμε, πότε και πώς πρέπει να το καταναλώνουμε και ποια είναι τα αποτελέσματα που πρέπει να προσδοκούμε. Λάβετε υπόψη τις πληροφορίες που δημοσιεύονται στο παρόν Blog "Aoe Wisdom", ώστε να μπορέσετε να εκμεταλευτείτε τα πλεονεκτήμτα της αλόης, αυτού του καταπληκτικού φυτού, προς όφελος της υγείας μας.
Το ζελέ της Αλόης
Το ζελέ της αλόης έχει ζελατινοειδή υφή, λευκό-υποκίτρινο χρώμα και προέρχεται από το κεντρικό τμήμα του φύλλου. Για να το πάρουμε μαζεύουμε τα φύλλα, τα κόβουμε σε κομμάτια και αφαιρούμε το φλοιό.
Η ρητίνη της αλόης είναι η ουσία που περιέχουν κύτταρα του φυτού που βρίσκονται κάτω από την εξωτερική επιφάνεια του φύλλου. Έχει έντονες καθαρτικές ιδιότητες ανάλογα με τη δόση. Για παράδειγμα: σε ποσότητα 0,02 - 0,10 γραμμάρια ενεργεί ως τονωτικό της πέψης. Από 0,10 - 0,20 γραμμάρια έχει ήπια ηπακτική δράση. Ενώ από 0,20 - 0,50 γραμμάρια έχει έντονα καθαρτική δράση. Παράλληλα, η ρητίνη της αλόης ευθύνεται και για τις έντονες επουλωτικές ιδιότητες του φυτού. Ουσιαστικά είναι χρήσιμη ουσία, ειδικά για εγκαύματα, δερματικούς ερεθισμούς ή τραυματισμούς όταν χρησιμοποιείται στην κατάλληλη περιεκτικότητα.
Η ρητίνη της αλόης είναι η ουσία που περιέχουν κύτταρα του φυτού που βρίσκονται κάτω από την εξωτερική επιφάνεια του φύλλου. Έχει έντονες καθαρτικές ιδιότητες ανάλογα με τη δόση. Για παράδειγμα: σε ποσότητα 0,02 - 0,10 γραμμάρια ενεργεί ως τονωτικό της πέψης. Από 0,10 - 0,20 γραμμάρια έχει ήπια ηπακτική δράση. Ενώ από 0,20 - 0,50 γραμμάρια έχει έντονα καθαρτική δράση. Παράλληλα, η ρητίνη της αλόης ευθύνεται και για τις έντονες επουλωτικές ιδιότητες του φυτού. Ουσιαστικά είναι χρήσιμη ουσία, ειδικά για εγκαύματα, δερματικούς ερεθισμούς ή τραυματισμούς όταν χρησιμοποιείται στην κατάλληλη περιεκτικότητα.
Φύτευση της Αλόης
Η φύτευση της αλόης είναι καλό να γίνεται, ανάλογα με τον τόπο και το είδος, την Άνοιξη (Μάρτιος - Απρίλιος) ή το Φθινόπωρο (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος). Καλύτερα να γίνεται με καταβολάδες, μήκους 20-25 εκατοστά. Αφού οι καταβολάδες βγάλουν ρίζες, τις ποτίζουμε λίγο και επαναλαμβάνουμε το πότισμα μετά από 2-3 εβδομάδες. Έτσι βοηθάμε το φυτό να προσαρμοστεί πιο γρήγορα στο περιβάλλον του.
Ιδανικά, φυτεύουμε τις καταβολάδες αφού έχουν μείνει για κάποιο διάστημα έξω από το χώμα. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το υπερβολικό πότισμα μπορεί να βλάψει τη ρίζα του μητρικού φυτού και έτσι να θέσει σε κίνδυνο και την επιβίωση της καταβολάδας. Δυστυχώς η πορεία της επιδείνωσης είναι πολύ αργή, και δεν εντοπίζεται οπτικά για 2-3 εβδομάδες, ενώ γίνεται αντιληπτή όταν πια έχει εξαπλωθεί.
Το μέρος της αλόης που χρησιμοποιείται περισσότερο προέρχεται από τα φύλλα της αλόης: είναι το ζελέ της, η ζελατινειδής ουσία που βρίσκεται στο εσωτερικό του φύλλου και από την οποία δημιουργείται ο χυμός του φυτού.
Ιδανικά, φυτεύουμε τις καταβολάδες αφού έχουν μείνει για κάποιο διάστημα έξω από το χώμα. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το υπερβολικό πότισμα μπορεί να βλάψει τη ρίζα του μητρικού φυτού και έτσι να θέσει σε κίνδυνο και την επιβίωση της καταβολάδας. Δυστυχώς η πορεία της επιδείνωσης είναι πολύ αργή, και δεν εντοπίζεται οπτικά για 2-3 εβδομάδες, ενώ γίνεται αντιληπτή όταν πια έχει εξαπλωθεί.
Το μέρος της αλόης που χρησιμοποιείται περισσότερο προέρχεται από τα φύλλα της αλόης: είναι το ζελέ της, η ζελατινειδής ουσία που βρίσκεται στο εσωτερικό του φύλλου και από την οποία δημιουργείται ο χυμός του φυτού.
Καλλιέργεια της Αλόης
Η αλόη μπορεί να φυτρώσει και να αναπτυχθεί και σε πετρώδη και ξηρά εδάφη. Η καλλιέργειά της συνίσταται σε εδάφη που αποστραγγίζονται εύκολα, είτε απευθείας στη γη είτε σε γλάστες, γιατί προέρχεται από ημιερημικά κλίματα. Είναι σημαντικό, στη γη τα φυτά να μη φυτεύονται πυκνά και στις γλάστες τα δοχεία να έχουν διάμετρο τουλάχιστον ίση με το μισό του μήκους των φύλλων. Για παράδειγμα αν έχουμε φυτό με φύλλα 40 εκατοστών, η διάμετρος της γλάστρας πρέπει να είναι τουλάχιστον 20 εκατοστά.
Το καλύτερο έδαφος για την καλλιέργεια της αλόης είναι αυτό με ελαφρώς αλκαλικό PH. Αν το έδαφος είναι πολύ όξινο π.χ. με PH=8 η ανάπτυξη του φυτού θα είναι περιορισμένη και αργή. Σύμμαχοι του φυτού είναι ο ήλιος και το εύκρατο κλίμα ενώ δεν αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και την υπερβολική υγρασία. Όταν το φυτό έχει πολύ ήλιο και λίγο νερό, το χρώμα του είναι καφετί, ενώ όταν έχει λίγο ήλιο είναι καθαρό πράσινο. Σε περιοχές με μεγάλη ξηρασία συνιστάται η χρήση του κατάλληλου συστήματος ποτίσματος. Επίσης συνιστάται η προστασία από ρεύματα του αέρα που θα μπορούσαν να σπάσουν τα βλαστάρια του φυτού. Η αλόη γενικά αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, αν και ενδέχεται να επιβραδύνουν ελαφρά την ανάπτυξή της αν παραμένουν συνέχεια αυξημένες. Πρόκειται για φυτό με μεγάλη ικανόητα προσαρμογής γι' αυτό και το συναντάμε σε διάφορα μήκη και πλάτη της γης.
Σύμφωνα με το Διεθνές Επιστημονικό Συμβούλιο της Αλόης (IASC) η καλλιέργεια και η καλύτερη ανάπτυξη του φυτού πετυχαίνεται στις περιοχές της Γης που βρίσκονται στη ζώνη μεταξύ 15 μοίρες βόρεια και νότια του ισημερινού. Η ιδανική θερμοκρασία για τη σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του φυτού είναι μεταξύ 20 και 25 βαθμούς Κελσίου ενώ πρέπει να αποφεύγονται οι πολύ απότομες αλλαγές στις θερμοκρασίες μεταξύ μέρας και νύχτας. Όσο λιγότερες είναι οι βροχοπτώσεις τόσο πιο αργή είναι η ανάπτυξή της. Τα κλίματα στα οποία μπορεί να αναπτυχθεί κυμαίνονται από τα εύκρατα ως τα τροπικά. Γι' αυτό σε περιοχές που η θερμοκρασία πέφτει στο μηδέν ή πιο κάτω, πρέπει να καλλιεργείται σε εσωτερικούς χώρους. Τότε προτιμά το φιλτραρισμένο και λαμπερό φως με προσανατολισμό προς το νότο ή την ανατολή.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερα προετοιμασμένο έδαφος γιατί η ρίζα της δεν προχωρά σε μεγάλο βάθος. Το σημαντικό είναι η καλή αποστράγγιση. Στις γλάστρες καλό είναι στον πάτο να υπάρχουν 2 εκατοστά χαλίκια.
Το καλύτερο έδαφος για την καλλιέργεια της αλόης είναι αυτό με ελαφρώς αλκαλικό PH. Αν το έδαφος είναι πολύ όξινο π.χ. με PH=8 η ανάπτυξη του φυτού θα είναι περιορισμένη και αργή. Σύμμαχοι του φυτού είναι ο ήλιος και το εύκρατο κλίμα ενώ δεν αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και την υπερβολική υγρασία. Όταν το φυτό έχει πολύ ήλιο και λίγο νερό, το χρώμα του είναι καφετί, ενώ όταν έχει λίγο ήλιο είναι καθαρό πράσινο. Σε περιοχές με μεγάλη ξηρασία συνιστάται η χρήση του κατάλληλου συστήματος ποτίσματος. Επίσης συνιστάται η προστασία από ρεύματα του αέρα που θα μπορούσαν να σπάσουν τα βλαστάρια του φυτού. Η αλόη γενικά αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, αν και ενδέχεται να επιβραδύνουν ελαφρά την ανάπτυξή της αν παραμένουν συνέχεια αυξημένες. Πρόκειται για φυτό με μεγάλη ικανόητα προσαρμογής γι' αυτό και το συναντάμε σε διάφορα μήκη και πλάτη της γης.
Σύμφωνα με το Διεθνές Επιστημονικό Συμβούλιο της Αλόης (IASC) η καλλιέργεια και η καλύτερη ανάπτυξη του φυτού πετυχαίνεται στις περιοχές της Γης που βρίσκονται στη ζώνη μεταξύ 15 μοίρες βόρεια και νότια του ισημερινού. Η ιδανική θερμοκρασία για τη σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του φυτού είναι μεταξύ 20 και 25 βαθμούς Κελσίου ενώ πρέπει να αποφεύγονται οι πολύ απότομες αλλαγές στις θερμοκρασίες μεταξύ μέρας και νύχτας. Όσο λιγότερες είναι οι βροχοπτώσεις τόσο πιο αργή είναι η ανάπτυξή της. Τα κλίματα στα οποία μπορεί να αναπτυχθεί κυμαίνονται από τα εύκρατα ως τα τροπικά. Γι' αυτό σε περιοχές που η θερμοκρασία πέφτει στο μηδέν ή πιο κάτω, πρέπει να καλλιεργείται σε εσωτερικούς χώρους. Τότε προτιμά το φιλτραρισμένο και λαμπερό φως με προσανατολισμό προς το νότο ή την ανατολή.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερα προετοιμασμένο έδαφος γιατί η ρίζα της δεν προχωρά σε μεγάλο βάθος. Το σημαντικό είναι η καλή αποστράγγιση. Στις γλάστρες καλό είναι στον πάτο να υπάρχουν 2 εκατοστά χαλίκια.
Βιολογική ταξινόμηση της Αλόης
Η αλόη είναι ένα αειθαλές φυτό που ανήκει στην οικογένεια Λιλιίδες ή Κρινοειδή και προέρχεται από την Αφρική. Η ρίζα της έχει τη μορφή βολβού. Τα φύλλα της είναι μεγάλα και σαρκώδη, φυτρώνουν από το κάτω μέρος του βλαστού και σχηματίζουν ροζέτα γύρω του. Καταλήγουν σε μια συστάδα λουλουδιών με χρώμα από κόκκινο ως κίτρινο, ή ορισμένες φορές λευκό. Τα άνθη μεγαλώνουν σε τσαμπιά και ανθίζουν 1 φορά το χρόνο, από τα τέλη του χειμώνα ως την άνοιξη, ανάλογα με τον τόπο και το είδος της αλόης. Τα άνθη είναι όμορφα και ανθεκτικά και μοιάζουν πολύ με κρινάκια. Τα φύλλα είναι λογχοειδή, πράσινα, με πλατιά βάση, ενώ στις άκρες τους έχουν σειρές από αγκάθια. Τελειώνουν σε μύτη και έχουν ανθεκτική εξωτερική επιφάνεια.
Η αλόη είναι ξηρόφιλο φυτό. Αυτό σημαίνει ότι έχει την ικανότητα να αποθηκεύει στο εσωτερικό της νερό, ώστε να μπορεί να επιβιώνει σε μεγάλες περιόδους ξηρασίας. Το χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη της ικανότητα αυτοΐασης μετά από κάθε τραυματισμό στα φύλλα της, η οποία γίνεται σχεδόν αμέσως για να αποφύγει την απώλεια νερού από το εσωτερικό της.
Το μέγεθος της αλόης εξαρτάται από την ποικιλία της. Μπορεί να φτάνει από 30 εκ. ως 6 μέτρα. Όταν το φυτό είναι νεαρό ο βλαστός του δεν είναι ορατός. Όταν όμως συλλέγονται τα φύλλα του αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του ένας ξυλώδης και μικρός βλαστός που όσο αυξάνεται η συλλογή των φύλλων, αυξάνεται το μέγεθός του. Μπορεί να φτάσει σχεδόν 1 μέτρο ύψος από μόνος του. Ωστόσο όσο ψηλότερο είναι το φυτό, τόσο πιο ευπαθές γίνεται και ευάλωτο στους δυνατούς ανέμους.
Συνήθως ένα φυτό Αλόης Βέρα έχει 12-16 φύλλα. Το ενήλικο φυτό μπορεί να έχει και 30 φύλλα. Τα φύλλα έχουν χρώμα ανοιχτό ή σκούρο πράσινο που μπορεί να φτάσουν και στο πράσινο-μπλε, ανάλογα με τη σύνθεση του εδάφους. Τα άνθη του είναι εντυπωσιακά, λευκά, ροζ, πορτοκαλί ή κοκκινωπά. Η αναπαραγωγή γίνεται με επικονίαση των λουλουδιών του. Ωστόσο για πιο σίγουρη αναπαραγωγή, συνήθως χρησιμοποιούνται καταβολάδες (το μέρος του φυτού που κλίνει προς το έδαφος και αναπτύσσει δικές του ρίζες) ή παραβλαστήματα που δημιουργούν νέο φυτό, το οποίο φτάνει στην ωρίμανσή του τον τρίτο χρόνο.
Το φύλλο αποτελείται από έναν ζελατινοειδή και διάφανο πυρήνα (το ζελέ) που περιβάλλεται από μια λεπτή επίστρωση ενός υγρού κίτρινου χρώματος (τη ρητίνη). Εξωτερικά προστατεύεται από τον λεπτό και ανθεκτικό πράσινο φλοιό.
Βοταναλογικά η Αλόη Βέρα ανήκει στην Ομάδα των Αγγειόσπερμων, στην Ομοταξία των Μονοκοτυλήδονων, στην Τάξη των Λιλιανθών, στην Οικογένεια των Λιλιειδών ή Κρινοειδών και στο Γένος Αλόη.
Η αλόη είναι ξηρόφιλο φυτό. Αυτό σημαίνει ότι έχει την ικανότητα να αποθηκεύει στο εσωτερικό της νερό, ώστε να μπορεί να επιβιώνει σε μεγάλες περιόδους ξηρασίας. Το χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη της ικανότητα αυτοΐασης μετά από κάθε τραυματισμό στα φύλλα της, η οποία γίνεται σχεδόν αμέσως για να αποφύγει την απώλεια νερού από το εσωτερικό της.
Το μέγεθος της αλόης εξαρτάται από την ποικιλία της. Μπορεί να φτάνει από 30 εκ. ως 6 μέτρα. Όταν το φυτό είναι νεαρό ο βλαστός του δεν είναι ορατός. Όταν όμως συλλέγονται τα φύλλα του αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του ένας ξυλώδης και μικρός βλαστός που όσο αυξάνεται η συλλογή των φύλλων, αυξάνεται το μέγεθός του. Μπορεί να φτάσει σχεδόν 1 μέτρο ύψος από μόνος του. Ωστόσο όσο ψηλότερο είναι το φυτό, τόσο πιο ευπαθές γίνεται και ευάλωτο στους δυνατούς ανέμους.
Συνήθως ένα φυτό Αλόης Βέρα έχει 12-16 φύλλα. Το ενήλικο φυτό μπορεί να έχει και 30 φύλλα. Τα φύλλα έχουν χρώμα ανοιχτό ή σκούρο πράσινο που μπορεί να φτάσουν και στο πράσινο-μπλε, ανάλογα με τη σύνθεση του εδάφους. Τα άνθη του είναι εντυπωσιακά, λευκά, ροζ, πορτοκαλί ή κοκκινωπά. Η αναπαραγωγή γίνεται με επικονίαση των λουλουδιών του. Ωστόσο για πιο σίγουρη αναπαραγωγή, συνήθως χρησιμοποιούνται καταβολάδες (το μέρος του φυτού που κλίνει προς το έδαφος και αναπτύσσει δικές του ρίζες) ή παραβλαστήματα που δημιουργούν νέο φυτό, το οποίο φτάνει στην ωρίμανσή του τον τρίτο χρόνο.
Το φύλλο αποτελείται από έναν ζελατινοειδή και διάφανο πυρήνα (το ζελέ) που περιβάλλεται από μια λεπτή επίστρωση ενός υγρού κίτρινου χρώματος (τη ρητίνη). Εξωτερικά προστατεύεται από τον λεπτό και ανθεκτικό πράσινο φλοιό.
Βοταναλογικά η Αλόη Βέρα ανήκει στην Ομάδα των Αγγειόσπερμων, στην Ομοταξία των Μονοκοτυλήδονων, στην Τάξη των Λιλιανθών, στην Οικογένεια των Λιλιειδών ή Κρινοειδών και στο Γένος Αλόη.
Τι είναι η αλόη βέρα;
Η αλόη βέρα ανήκει στα θεραπευτικά φυτά. Αυτό σημαίνει ότι μαζί με περίπου 3.000 άλλα φυτά ενισχύει τη θεραπευτική διαδικασία, χωρίς να έχει παρενέργειές όπως τα συμβατικά φάρμακα. Είναι ένα φυτό που χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες. Διαπιστωμένα, διαθέτει σημαντικές θεραπευτικές, θρεπτικές και καλλυντικές ιδιότητες. Λίγα φυτά είναι τόσο ωφέλιμα για τον άνθρωπο όσο η αλόη!
Το επιστημονικό της όνομα είναι Aloe barbadensis Miller. Αλόη Βέρα (Aloe Vera) σημαίνει "Αλόη η Γνήσια". Φυτρώνει μόνο στις θερμές περιοχές του πλανήτη, δηλαδή: κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού, στην Αφρική, στην Ινδία, στην Αυστραλία, στη Νότια και Κεντρική Αμερική, στην Καραϊβική. Συνεχώς όμως εισάγεται σε νέες περιοχές και χώρες με κατάλληλες κλιματικές συνθήκες, για εμπορική εκμετάλλευση. Ο λόγος είναι ότι τα πλεονεκτήματα της αλόης, μεταξύ των οποίων και η ικανότητά της να ανανεώνει τα κύτταρα έχουν αρχίσει να εκτιμώνται διεθνώς σε επιστημονικό επίπεδο διεθνώς.
Για αιώνες, ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε την αλόη για να αντιμετωπίζει τα εγκαύματα, τα τσιμπήματα από έντομα και να θεραπεύει τραύματα και δερματικούς ερεθισμούς.
Οι αρχαιότερες αναφορές για τη χρήση της βρίσκονται σε σφηνοειδή γραφή, στις πήλινες επιγραφές του Ασσύριου βασιλιά Ασουρμπανιπάλ, που η παλαιότητά τους χάνεται στα βάθη της ιστορίας.
Η λέξη "αλόη" προέρχεται από την εβραϊκή λέξη "alloeh" που σημαίνει "πικρή και λαμπερή ουσία", ενώ η λέξη "vera" στα λατινικά σημαίνει "αληθινός". Η αλόη βέρα είναι μόνο μία από τις περισσότερες από 360 ποικιλίες αλόης που υπάρχουν. Αλλες ποικιλίες αλόης που χρησιμοποιούνται στο εμπόριο είναι η Aloe arborescens (αλόη η δενδροειδής), η Aloe saponaria, η Aloe Ferox (αλόη η άγρια) και σε μικρότερο βαθμό η Aloe Perryi.
Το επιστημονικό της όνομα είναι Aloe barbadensis Miller. Αλόη Βέρα (Aloe Vera) σημαίνει "Αλόη η Γνήσια". Φυτρώνει μόνο στις θερμές περιοχές του πλανήτη, δηλαδή: κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού, στην Αφρική, στην Ινδία, στην Αυστραλία, στη Νότια και Κεντρική Αμερική, στην Καραϊβική. Συνεχώς όμως εισάγεται σε νέες περιοχές και χώρες με κατάλληλες κλιματικές συνθήκες, για εμπορική εκμετάλλευση. Ο λόγος είναι ότι τα πλεονεκτήματα της αλόης, μεταξύ των οποίων και η ικανότητά της να ανανεώνει τα κύτταρα έχουν αρχίσει να εκτιμώνται διεθνώς σε επιστημονικό επίπεδο διεθνώς.
Για αιώνες, ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε την αλόη για να αντιμετωπίζει τα εγκαύματα, τα τσιμπήματα από έντομα και να θεραπεύει τραύματα και δερματικούς ερεθισμούς.
Οι αρχαιότερες αναφορές για τη χρήση της βρίσκονται σε σφηνοειδή γραφή, στις πήλινες επιγραφές του Ασσύριου βασιλιά Ασουρμπανιπάλ, που η παλαιότητά τους χάνεται στα βάθη της ιστορίας.
Η λέξη "αλόη" προέρχεται από την εβραϊκή λέξη "alloeh" που σημαίνει "πικρή και λαμπερή ουσία", ενώ η λέξη "vera" στα λατινικά σημαίνει "αληθινός". Η αλόη βέρα είναι μόνο μία από τις περισσότερες από 360 ποικιλίες αλόης που υπάρχουν. Αλλες ποικιλίες αλόης που χρησιμοποιούνται στο εμπόριο είναι η Aloe arborescens (αλόη η δενδροειδής), η Aloe saponaria, η Aloe Ferox (αλόη η άγρια) και σε μικρότερο βαθμό η Aloe Perryi.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)