Η ανακάλυψη της χημικής σύστασης της Αλόης Βέρα

Ανέκαθεν ο άνθρωπος αναζητούσε λύσεις στα προβλήματα που του δημιουργούσε το περιβάλλον, προκαλώντας του ανισορροπίες εσωτερικά και εξωτερικά. Γι' αυτό σκέφτηκε και ταξινόμησε τα στοιχεία που έβρισκε στη φύση, ώστε να δει ποιες ιδιότητές τους τον βοηθάν να αντιμετωπίσει τις όποιες ψυχικές και σωματικές του ανισορροπίες.

Φαίνεται πως κάθε μορφή ζωής έχει δημιουργηθεί για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό και θα το καταλάβουμε αυτό αν παρατηρήσουμε πολύ προσεκτικά τους λεπτούς μηχανισμούς που στηρίζουν την αναπαραγωγή και τους κύκλους της ζωής.

Εδώ και αρκετά χρόνια η αλόη έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων ενώ υπάρχουν πλέον αναρίθμητες έρευνες που μιλάν για τα πολλαπλά πλεονεκτήματα αυτού του φυτού για τον άνθρωπο.

Το πρώτο συστατικό της αλόης που εντοπίστηκε και χρησιμοποιήθηκε ήταν η αλοΐνη. Η αλοΐνη είναι βασικό συστατικό της ρητίνης της αλόης. Εντοπίστηκε το 1851 και αρχικά θεωρήθηκε η πιο σημαντική ουσία του φυτού. Παρόλα αυτά η ιατρική χρήση της περιορίστηκε στις έντονες καθαρτικές ιδιότητές της.

Το 1934, ο Δρ. Κ. Ε. Κόλινς, μαζί με το γιο και συνεργάτη του, ανακάλυψε ότι η χρήση της αλόης ήταν πολύ ευρύτερη από το να είναι ένα απλό καθαρτικό κι έτσι αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για την αλόη. Ο Κόλινς άρχισε να τη χρησιμοποιεί στη θεραπεία εγκαυμάτων που προκαλούσε στους ασθενείς η χρήση των ακτίνων Χ, που η τεχνολογία τους βρισκόταν ακόμη σε αρχικό στάδιο. Η έρευνά του έδειξε ότι τα εγκαύματα των ασθενών βελτιώνονταν πολύ γρηγορότερα και άφηναν πολύ λιγότερα σημάδια με την αγωγή με ζελέ αλόης βέρα από ότι με τη συμβατική ιατρική αγωγή.

Το 1951, οι Δρ. Ικάβα και Νίμαν βρήκαν ότι η εσωτερική βλεννώδης ουσία των φύλλων του φυτού αποτελούνται βασικά από διάφορους πολυσακχαρίτες ή σάκχαρα. Ήδη ήταν γνωστό ότι το συγκεκριμένο είδος των σακχάρων είχε την ιδιότητα να διεγείρει αποτελεσματικά την ανάπτυξη των υγιών ιστών. Έτσι άρχισε να εδραιώνεται σιγά-σιγά η ιδέα ότι η θεραπευτική δύναμη της αλόης ίσως να οφείλονται τελικά στους πολυσακχαρίτες της.

Μετά από κάποιο διάστημα, ο Δρ. Γκουνάρ Τζέρσταντ και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας ανακάλυψαν τα βασικά ανόργανα στοιχεία που περιέχει η αλόη: ασβέστιο, χλώριο,  νάτριο, κάλιο, μαγνήσιο και μαγγάνιο, αλλά κανένα από αυτά δεν φαινόταν να ευθύνεται για τις θαυμαστές θεραπευτικές ιδιότητες της αλόης.

Αργότερα ο Δρ. Τζέρσταντ επικέντρωσε την προσοχή του στα αμινοξέα και παρατήρησε ότι η αλόη περιέχει τα 18 από τα 22 αμινοξέα που υπάρχουν στον ανθρώπινο οργανισμό, και μάλιστα τα 7 από τα 8 που θεωρούνται βασικά.

Στη συνέχεια, ο ίδιος γιατρός σε συνεργασία με τον Δρ. Μπάουτσι, ανακάλυψε ότι σε ένα μόνο κουταλάκι πολτού αλόης βέρα περιέχονται περισσότερα από 75 διαφορετικά χημικά συστατικά σε ποσότητες ίσες ή μεγαλύτερες από ένα χιλιόγραμμο. Στη συνέχεια οι δύο επιστήμονες μελέτησαν την περιεκτικότητα της αλόης σε βιταμίνες και βρήκαν ότι περιέχει τις βιταμίνες Β1, Β2, Β3 (ή Νιασίνη), Β6 και Χολίνη.